ಹೂವಾಡಗಿತ್ತಿ

ಸೂಜಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಮೊಗ್ಗು
ಬಿರಿವ ಗಳಿಗೆಯಲಿ
ನಾಚಿ ನಿಂತಿತ್ತು

ಕೆಂಡ ಸಂಪಿಗೆಯ ಘಮಲು
ಕೊಳ್ಳಬಂದವರ ಮುತ್ತಿಟ್ಟು
ಬಳಿ ಕರೆದಿತ್ತು

ತಿಳಿಗೆಂಪು ಕನಕಾಂಬರ
ಗಾಳಿಯಲಿ ತೇಲಿ ತೂಗಿ
ನೋಡುಗರ ಕಣ್ಸೆಳೆದಿತ್ತು

ಏಳು ಮಲ್ಲಿಗೆಯು ಅರಳಿ
ಕಣ್ಸನ್ನೆಯಲಿ ಪ್ರಿಯಕರೆಲ್ಲರ
ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆದಿತ್ತು

ಕೆಂಪು ಗುಲಾಬಿಯ ದಂಡೆ
ಮುಗುಳುನಗೆಯಲಿ ಮಿಂದು
ಅದೇನನೋ ಅರಸುತ್ತಿತ್ತು

ರಂಗುರಂಗಿನ ಸೇವಂತಿಗೆ
ಬಿಸಿಯುಸಿರಿನಲಿ ಕಲೆತು
ತನ್ನ ತಾ ಮರೆತಿತ್ತು

ತಾವೆರೆಯ ಹೂವು
ತನ್ನತನದರಿವಿನಲಿ
ಬರುವ ದೇವನ ಹಂಬಲಿಸುತಿತ್ತು

ಗುಡಿಯ ಸೇರಲು ಕೆಲವು
ಮುಡಿಯು ಏರಲು ಹಲವು
ತೋರಣದ ಮೆದೆಯಲಿ

ಸತ್ತವರ ಎದೆಯಲ್ಲಿ
ಸಂಭ್ರಮದ ಒಡಲಲ್ಲಿ
ಸಂತಸದ ಕಡಲಲ್ಲಿ
ಅದೆಷ್ಟು ತಾಣಗಳು ಹೂವುಗಳಿಗೆ ?
ಹೂವಾಡಗಿತ್ತಿಯ
ಒಂದು ಸನ್ನೆಗೆ ಕಾದಿಹವು …

ಹೂವಾಡಗಿತ್ತಿ ತಾ
ಹೂ ನಗೆಯ ಸೂಸುತ್ತ
“ಹೂವಕೊಳ್ಳಿರಿ”
ಎಂದು ಕೋರುತಿಹಳು

ಬಂದವರು
ಕೊಂಡವರು
ಬೇಡವೆನ್ನುತ ಹೊರಟವರು
ಚೌಕಾಶಿ ಕೇಳ್ದವರು
ಕೇಳಿದ್ದ ಕೊಟ್ಟವರು
ಎಲ್ಲರಿಗೂ
ಇವಳದೊಂದೇ ಒಂದು
-ಮಾಸದ ನಗು !

ಹೂವಿನೊಡನಾಟ
ಇವಳಿಗೂ
ಕಲಿಸಿರಬೇಕು
ತನ್ನ ಹೂ ನಗೆಯ ?
ಒಳಮನದ ಸಿರಿಯ !

ಹೂವುಗಳೇ ಹಾಗೆ
ಎಲ್ಲಿ ಸೇರಿದರೇನು ?
ಯಾರ ಬಳಿ ಇರಲೇನು ?
ನಗುವುದ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ

ಹೂವಿಂದ ನಗೆಯ ಕದಿಯಬೇಕು ಈಗ
ಹೂ ನಗೆಯ ಬೀರುತ್ತ ಬದುಕುವುದ
ಕಲಿಯಬೇಕು ಬೇಗ
ಹೂವಾಡಗಿತ್ತಿಯಾದೇವು ಆಗ !