ಮೂಲತಃ ತರೀಕೆರೆಯವರಾದ ಶ್ರೀಯುತರು ೧೯೯೪ರಿಂದ ಅರಸೀಕೆರೆಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಮೊದಲ ಸಂಕಲನ "ಮರೆತ ಮಾತು" (೨೦೦೨) ಕೃತಿಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಡಿ ಸಿ ಅನಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೂ ಮತ್ತು ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘದ ಪ್ರೊ.ಜಿ.ಎಸ್.ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪ ಕಾವ್ಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೂ ಪಡೆದವರು. ಕಾಂತಾವರ ಕನ್ನಡ ಸಂಘದ ಮುದ್ದಣ ಕಾವ್ಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ(೨೦೦೬)"ಉಳಿದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳು" ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗೆ ಭಾಜನರಾದ ಹಾಸನ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಏಕೈಕ ಕವಿ. ೨೦೧೦ರಲ್ಲಿ ವಿಭಾ ಕಾವ್ಯಪ್ರಶಸ್ತಿ "ತೆರೆದರಷ್ಟೇ ಬಾಗಿಲು" ಸಂಕಲನದ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗೆ ಪಡೆದ ಶ್ರೀಯುತರು ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಪತ್ರಿಕೆಯ ದೀಪಾವಳಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದವರು. ಕನ್ನಡಪ್ರಭದ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಕಥಾ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಾರಿ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದುದಲ್ಲದೆ "ಸಂಚಯ" ಸಾಹಿತ್ಯ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಕಾವ್ಯ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ ಐದು ಬಾರಿ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದವರು ಮತ್ತು ಸಂಚಯ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಎರಡು ಕವನ ಸಂಕಲನಗಳ ಸಂಪಾದಕರಾಗಿಯೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದವರು.
ಹಾಸನದಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾಗುವ ಜನತಾ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಅಂಕಣ ಬರಹ ಅನುಸಂಧಾನ ಪುಸ್ತಕವಾಗಿ ೨೦೧೮ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘದ ಡಾ. ಹಾ.ಮಾ.ನಾಯಕ್ ಅಂಕಣ ಬರಹ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೂ ಪಡೆಯಿತು. ಸುಧಾ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಯುಗಾದಿ ಪ್ರಬಂಧ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ "ಚಂದಿರನೇತಕೆ ಓಡುವನಮ್ಮ" ಪ್ರಬಂಧಕ್ಕೆ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದಿದ್ದ ಇವರ ಪ್ರಬಂಧಗಳ ಜೊತೆಗೆ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಓಪೆಡ್ ಪುಟಕ್ಕೆ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಬರಹಗಳ ಸಂಕಲನ"ಮನೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ" ೨೦೧೮ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.
ಹಾಸನ ಭದ್ರಾವತಿ ಮತ್ತು ಮೈಸೂರು ಆಕಾಶವಾಣಿಗಳಿಂದ ೧೫೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಚಿಂತನಗಳು ಪ್ರಸಾರವಾಗಿವೆ. ಆಕಾಶವಾಣಿ ಬೆಂಗಳೂರು ಕೇಂದ್ರ‍ದ ಹೊಸ ದನಿ ಹೊಸ ಬನಿ ಭಾವಗೀತೆಗಳ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಾರಿ ಇವರ ಗೀತೆಗಳು ತಿಂಗಳ ಹಾಡಾಗಿ ಪ್ರಸಾರವಾಗಿವೆ.
ಗದಗ ಮತ್ತು ಉಡುಪಿಯ ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳ ಕವಿಗೋಷ್ಠಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದ ಇವರು ದಸರಾ ಕವಿಗೋಷ್ಠಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಆಹ್ವಾನಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಮೂಡಬಿದರೆಯ ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿಯ ಕವಿ ನಮನ ಕವಿ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ತಮ್ಮ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತ ಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕರ್ನಾಟಕ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿಯ ವಿವಿಧ ವಿಚಾರ ಸಂಕಿರಣಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಡಾ.ಯು.ಆರ್.ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರು ಇವರ ಸಂಕಲನ ಉಳಿದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳು ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನುಡಿ ಬರೆದಿರುವುದು. ನಾಡಿನ ಶ್ರೇಷ್ಠ ವಿಮರ್ಶಕರಾದ ಎಚ್.ಎಸ್.ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಮತ್ತು ಒ.ಎಲ್.ನಾಭೂಷಣ ಸ್ವಾಮಿ ಇವರ ಉಳಿದ ಎರಡು ಸಂಕಲನಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದಿರುವುದು ಶ್ರೀಯುತರ ಕಾವ್ಯ ಕೃಷಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಗೌರವವಾಗಿದೆ.
ಎಡಬಿಡದ ಕಛೇರಿ ಕೆಲಸ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃಷಿಯ ಜೊತೆ ಪ್ರವಾಸದ ಹುಚ್ಚೂ ಇರುವ ಇವರು ಭಾರತಾದ್ಯಂತ ಸಂಚರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಂಡಮಾನ್ ಕುರಿತ ಇವರ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಧಾರಾವಾಹಿಯಾಗಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿತ್ತು.
ಶ್ರೀ ಸ್ವಭಾವ ಕೋಳಗುಂದ ಮತ್ತು ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಅಮರಗೋಳ ಮಠ ಇವರು ನಡೆಸುವ ಕುರಿತೋದದೆಯುಂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತ ಸಾಹಿತ್ಯಾಸಕ್ತರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕೋಳಗುಂದ ಮತ್ತು ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಅವರ ಸಂಕಲನಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ.
ಸದ್ಯ ಸಂಗಾತಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಗುರುವಾರ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಕವಿಗಳ ಕವಿತೆಗಳ ವಿಮರ್ಶಾ ಲೇಖನಗಳನ್ನು "ಹೊಸ ದನಿ ಹೊಸ ಬನಿ" ಅಂಕಣದ ಮೂಲಕ ಹೊಸ ಕವಿಗಳನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
- “ಗೋಪಿ ಮತ್ತು ಗಾಂಡಲೀನ” – ಐವತ್ತರ ಹೊಸಿಲಲ್ಲಿ… - ಆಗಸ್ಟ್ 10, 2021
- ಬುದ್ಧ ಗುರುವಿಗೆ - ಮೇ 30, 2021
- “ಭವ”ದ ಬಂಧಗಳಲ್ಲೇ ಅರಳಿದ ಸಾರ್ಥಕ ಸಾಲುಗಳು - ಫೆಬ್ರುವರಿ 11, 2021
ಫೇಸ್ಬುಕ್ಕಿನ ತುಂಬ ಹರಡುವ ಪದ್ಯದ ಘಮಲಿಗೆ ತಮ್ಮ ದನಿಯನ್ನೂ ಸೇರಿಸಲು ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿರುವ ಅಸಂಖ್ಯ ಕವಿ ಮನಸ್ಸುಗಳ ನಡುವೆ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಅವರದು ಗಮನಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಹೆಸರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹದವೆನ್ನಿಸುವ ಯಾರದೇ ಕವಿತೆಗಳಿಗೆ ತಕ್ಷಣದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನೀಡುವ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಆಗೀಗ ತಮ್ಮ ರಚನೆಗಳನ್ನೂ ಈ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲ ತಾಣದಲ್ಲಿ ಹರಿ ಬಿಟ್ಟು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಾರೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಚಂದ ಇರುವ ಅವರ ನಿಜದ ರಚನೆಗಳಿಗಿಂತ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಕೋಪ ತರಿಸುವ, ಸ್ವಲ್ಪ ಒರಟೇ ಎನ್ನಿಸುವ ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪೇಸ್ ಪಡೆಯುವದನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇನೆ. ಮೂಲತಃ ಲಂಕೇಶರ ಅಪ್ಪಟ ಅನುಯಾಯಿಯಾದ ಅವರು ಮಾತು ಮಾತಿಗೆ ಲಂಕೇಶರನ್ನು ಅವರು ಈಗ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳುವಾಗ ಹೆಚ್ಚು ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡದೆಯೂ ಸಾಹಿತ್ಯದ ನಮ್ರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾದ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.
ಕೊಟ್ರೇಶ್ ತಮ್ಮ ಈ ಸಂಕಲನಕ್ಕೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಿರಿ ಎಂದಾಗ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಅವರ ಕವಿತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಒಂದೇ ಊರಿನಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯ ಭೇಟಿಯ ಅನಿವಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕುವ ನಾನು ಬರೆಯುವುದಕ್ಕಿಂತ ಬೇರೆ ಯಾರಾದರೂ ಈ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಲಿ ಮತ್ತು ಹಾಗೆ ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಪರಿಚಯವಿರದ ಬೇರೆಯವರು ರಾಗ ದ್ವೇಷಗಳಿಲ್ಲದೆ ಕೊಟ್ರೇಶರನ್ನು ಓದಿ ಆ ಮೂಲಕ ಬರೆಯುವ ಮುನ್ನುಡಿ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಹೇಳಬಹುದು ಎನ್ನುವ ನನ್ನ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಪ್ರಕಾಶಕರಾದ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಸತೀಶ್ ಸುತರಾಂ ಒಪ್ಪದೇ ನಾನೇ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಕುರಿತು ಬರೆಯಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ಆಗ್ರಹಿಸಿದರು. ಗತ್ಯಂತರವಿಲ್ಲದ ನಾನು ನನ್ನ ನಿತ್ಯದ ದಂದುಗಗಳಲ್ಲೇ ಮುಳುಗೇಳುತ್ತ ಈ ಬರಹ ಬರೆಯಲು ತುಂಬ ದಿನ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗೆಲ್ಲ ಇವತ್ತು ನಾಳೆ ಅಂತಲೇ ತಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವನು ಅಂತೂ ಈ ಕೊರಾನಾದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಗೃಹಬಂಧನದ ಕಾರಣ ಈ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ.
ನಿಜಕ್ಕೂ ಕವಿತೆ ಎಂದರೇನು? ಇದು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಸ್ಪಷ್ಟ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕದ ಮತ್ತು ನಿಯಮಿತ ಡೆಫಿನಿಶನ್ ಮೀರಿದ ಸಾರ್ಥಕ ಸಾಲುಗಳು ಎನ್ನುವುದೇ ನನ್ನ ನಮ್ರ ಉತ್ತರ. ಏಕೆಂದರೆ ಕವಿತೆಯನ್ನೂ ಮತ್ತು ಕವಿತೆ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡುವ ಹಿತವನ್ನೂ ಬರೆದ ಕವಿಗಿಂತಲೂ ಆ ಕವಿತೆಯನ್ನು ಓದಿದ ಓದುಗ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು. ಕವಿ ತನ್ನ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳ ಹೊರಟ ಸಂಗತಿಗಿಂತಲೂ ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು ಓದುಗನಿಗೆ ಹೊಳೆಯಬೇಕು ಮತ್ತು ಆ ಅನ್ನಿಸಿಕೆಯೇ ಆ ಕವಿಯನ್ನೂ ಆ ಕವಿತೆಯನ್ನೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಯ ಮುಂದಣ ಪಯಣದ ಹೆಜ್ಜೆಯಾಗಿ ಕಾಣಬೇಕು. ಆದರೆ ಇವತ್ತು ಧಂಡಿ ಧಂಡಿಯಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿರುವ ಕವಿತೆಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಗದ್ಯದ ಸಾಲುಗಳು ಆ ಅಂಥ ನಿಕಷಕ್ಕೆ ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆಯೇ? ಓದುಗ ಅವನ್ನು ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಓದಿದ್ದಾನೆಯೇ? ಎಂದು ಪರಿಶೀಲಿಸ ಹೋದರೆ ನಿರಾಸೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಸ್ವಂತಿಯ ಪಟಗಳಲ್ಲಿ, ಅನಿಷ್ಟದ ರಾಜಕೀಯ ನಿಲುವುಗಳಲ್ಲಿ, ಎಡಬಲದ ಹೊಯ್ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಿಲ್ಲಬಲ್ಲ ಕವಿತೆಗಳು ಕೇವಲ ಲೈಕುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ನಗುವ/ ಅಳುವ/ ಲವ್ ಸಿಂಬಲಿನ ಈಮೋಜಿಗಳಲ್ಲೇ ತಮ್ಮ ಆಯಸ್ಸು ಮುಗಿಸುತ್ತಿವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ದಿನಕ್ಕೆ/ಗಂಟೆಗೆ ಹೊಳೆದ ಸಾಲನ್ನೇ ಕವಿತೆಯೆಂದು ತೇಲಿಬಿಡುವ ಉಮೇದಿನಲ್ಲಿ ಆ ಸಾಲುಗಳು ಪಕ್ವವಾಗಿ ಹದಗೊಂಡು ಸುಖ ಪ್ರಸವ ಕಾಣದೇ ಸಮಯ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೆರಿಗೆ ಮಾಡಿಸಿದ ಸಿಸೇರಿಯನ್ ಶಿಶುಗಳಂತೆ ಕಾಣುವ ಪ್ರಮೇಯಗಳೇ ಹೆಚ್ಚು.
ಕವಿಯಾದವನು ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಅರಿತಿರಬೇಕು, ಪೂರ್ವ ಸೂರಿಗಳನ್ನು ಓದಿರಲೇಬೇಕು, ಕವಿತೆಯ ರಚನೆಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ವಿಭಾಗೀಕರಣದ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಮುನ್ನೆಲೆ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು,ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ತೊಡಗಿ ಕೊಂಡವರ ನಡುವೆ ಗುರ್ತಿಸಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು …..
ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳೆ ಮಾನದಂಡಗಳಾದರೆ, ಪಾಪ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಕವಿ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರರು. ತಮ್ಮ ಬದುಕಿಗೆ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಹೋಟೆಲ್ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಪುಸ್ತಕದ ಹುಚ್ಚು ಎಂಥೆಂಥ ಶ್ರೀಮಂತರಲ್ಲೂ ವಿದ್ಯಾವಂತರಲ್ಲೂ ಇರದುದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಅಪ್ಪಟ ಸತ್ಯ. ಆಗೀಗ ನನ್ನಂಥವರ ಬಲವಂತಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡದ ಪೂರ್ವ ಸೂರಿಗಳನ್ನು ಓದುವ ಸಂಕಲ್ಪ ಮಾಡುತ್ತಾರಾದರೂ ಅವರ ನಿತ್ಯದ ಜಂಜಡದಲ್ಲಿ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಸಂಗತಿ. ಆದರೂ ಅವರ ಛಲ ಮತ್ತು ತಿಳಿಯಲೇ ಬೇಕೆನ್ನುವ ಉಮೇದು ಅವರು ನಿತ್ಯ ಸ್ತುತಿಸುವ ಲಂಕೇಶರ ಓದಿನಿಂದ ಅವರು ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ಲಂಕೇಶ್ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಪದವೀಧರರಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ರ್ಯಾಂಕ್ ಪಡೆದ ಮೇಧಾವಿ. ಜೊತೆಗೇ ಗೆಳೆಯ ಸ್ವಭಾವ ಕೋಳಗುಂದ ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಡುವಾದಾಗಲೆಲ್ಲ “ಕುರಿತೋದದೆಯುಂ” ಎನ್ನುವ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಂಬಂಧೀ ಚಟುವಟಿಕೆ, ಕನ್ನಡದ ಪೂರ್ವ ಸೂರಿಗಳನ್ನೂ ಸಮಕಾಲೀನ ಕೃತಿಗಳ ಪರಾಮರ್ಶೆಯ ತರಗತಿಗಳನ್ನೂ ಆಯೋಜನೆ ಮಾಡುವ ಅವರ ಗುಣ ಗ್ರಾಹೀ ಚಿಂತನೆಯ ದ್ಯೋತಕ.
ಕೊಟ್ರೇಶರ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳಬೇಕಾದ ಈ ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ವೈಯುಕ್ತಿಕ ವಿವರ ಕುರಿತ ಪರಿಚಯದ ಮಾತುಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏಕೆಂದರೆ ಇವತ್ತು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಹಲವು ಖ್ಯಾತ ನಾಮರ ಹಿಂದೆ ಅವರ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಅವರ ಕೆಲಸ, ಮಾಧ್ಯಮ ಮತ್ತು ಮಾಧ್ಯಮ ಮಿತ್ರರುಗಳ ಜೊತೆಗಿನ ಒಡನಾಟವೇ ಕವಿಯ ರಚನೆಗಳಿಗಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಾಲ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಈ ಯಾವುದರ ಸಂಪರ್ಕವೂ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೂ ಇಲ್ಲದ ನಿರ್ವಾತದಲ್ಲಿ ತನಗನಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಿರ್ಭಿಡೆಯಿಂದ ಬರೆಯುವ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಮುಖ್ಯರಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಕವನ ಸಂಕಲನಗಳಿಗೆ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಇಂಥ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿರುವ ಪ್ರಕಾಶಕರ ಧೈರ್ಯವನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಂಸಿಸಬೇಕು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಬಹುತೇಕ ಬರಹಗಾರರು ತಮ್ಮ ಬರಹ ಯಾತ್ರೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸುವುದೇ ಕವಿತೆಗಳ ಮೂಲಕ. ಕವಿತೆಗಳು ಮೊದ ಮೊದಲು ಬರೆಯುವುದು ಸುಲಭ ಎನ್ನುವ ವಿಚಿತ್ರ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕವರೇ ನಂತರದ ತಮ್ಮ ಓದಿನ ಹರಹು ವಿಸ್ತರಿಸಿದ ಹಾಗೆ, ಸಮಕಾಲೀನರ ರಚನೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಮತ್ತು ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಕವಿ ನಡೆಯಬೇಕಿರುವ ಪಥದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರಿವು ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ತಮ್ಮ ನೇಯ್ಗೆಯ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಪುನರ್ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಅಥವ ಕವಿತೆಯ ಮಾಧ್ಯಮದಿಂದ ಪ್ರಬಂಧಕ್ಕೋ ಸಣ್ಣಕತೆಗೋ ಅಥವ ವೈಚಾರಿಕ ಲೇಖನಗಳ ಕಡೆಗೋ ಹೊರಳುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಬರಹಗಾರನೊಬ್ಬ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕಾದ ರೀತಿಯೂ ಆಗಿದೆ.
ಇದಿಷ್ಟೂ ಈ ಸಂಕಲನದ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಕುರಿತ ಪ್ರವೇಶಿಕೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಬರೆಯುವುದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಈ ಸಂಕಲನದ ವಿಶೇಷತೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಹೇಳಿಬಿಡಬೇಕು. ಅದೆಂದರೆ ಇಲ್ಲಿನೆಲ್ಲ ಪದ್ಯಗಳಿಗೂ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಎಂಬ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣ ಜಾಗ ಕೊಟ್ಟು ಸಲಹಿದೆ. ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಸಲಹುತ್ತಿರುವ ಲೈಕುಗಳಿಂದಲೂ ಮತ್ತು ಓದುವ ಮೊದಲೇ ಒತ್ತಿಬಿಡುವ ಇಮೋಜಿಯ ಸಿದ್ಧ ಚಿತ್ರಗಳಿಂದಲೂ ಈ ಪದ್ಯಗಳು ಪಾರಾಗಿವೆ. ಅಂದರೆ ಬಲವಂತ ಬಸಿರು ಮತ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯ ಹೆರಿಗೆಗಳಿಂದ ಈ ಪದ್ಯಗಳು ಬಚಾವಾಗಿವೆ. ಸಹಜತೆ ಮತ್ತು ಕವಿಸಮಯ ಇಲ್ಲಿನ ಬಹುತೇಕ ಕವಿತೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಇರುವುದು ಶೃತವಾಗುವ ಅಂಶ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಅವರನ್ನು ಅಭಿನಂದಿಸುತ್ತೇನೆ. ಬಹುತೇಕ ಪದ್ಯಗಳ ಮೊದಲ ಸಾಲು ಅಥವ ಶೀರ್ಷಿಕೆಗಳು ಈ ಕವಿಯ ವಿಸ್ತಾರವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮೇಲ್ನೋಟದ ಪೂರ್ವ ಸೂರಿಗಳ ಓದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿವೆ. ಯಾರನ್ನೂ ಓದದೆ ತಮಗೆ ತೋಚಿದ್ದೇ ಪ್ರಪಂಚ ಅನ್ನುವವರ ನಡುವೆ ಈ ಕವಿ ಭರವಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಕವಿತೆಗಳಲ್ಲಿ ದೌರ್ಬಲ್ಯ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಮೂಲತಃ ಸಂಕಲನದ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ಕುರಿತೇ ನನ್ನ ತಕರಾರು ಇದೆ. “ಭವಸಾರ” ಎಂದು ಕರೆದ ಕವಿಯ ಕಾಣ್ಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಭವಸಾರ ಅನ್ನುವ ಶಬ್ದದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿ ಇದೆಯಲ್ಲ ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕನಾದ ಅರ್ಥ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿನ ಪದ್ಯಗಳು ಮುಟ್ಟಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಭವವೆಂದರೆ ಸದ್ಯದ ಬದುಕು. ಭವ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರಿನ ಅನಂತಮೂರ್ತಿಗಳ ಕಾದಂಬರಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಅದರ ಸಾರ ಅಂದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಬದುಕಿನ ಅವಕುಂಠನ. ಈಗಿನ್ನೂ ಕಣ್ಣುಬಿಡುತ್ತಿರುವ ಕವಿಯೊಬ್ಬ ತಾನು ಭವದ ಸಾರವನ್ನು ಕಂಡೆ ಅಂತ ಭಾವಿಸುವುದೇ ಅಹಂಕಾರವಾಗಿಯೂ ಮತ್ತು ಅವನ ಮಿತಿಯನ್ನೂ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ಪದ್ಯ ಹೀಗೆ ಮೊದಲಾಗುತ್ತೆ.
“ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಮೋಹದಲ್ಲಿ
ಹಗಲನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟೆ..”
ಆರಂಭವೇನೋ ಕುತೂಹಲ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ, ನಿಜ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಪದ್ಯದುದ್ದಕ್ಕೂ ವಿಸ್ತರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಏನೆಲ್ಲ ಪುರಾಣ ಇತಿಹಾಸದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ಇದ್ದೂ ಒಂದರ್ಥದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ಮಿತಿಯನ್ನು ಇದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಒಟ್ಟೂ ರಚನೆ ಸಮಗ್ರೀಕರಣದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಪಕ್ವವಾಗಬೇಕೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
“ಹಣತೆ ಮತ್ತು ನನ್ನ ದಾರಿ” ಎನ್ನುವ ಕವಿತೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಜಿ.ಎಸ್.ಎಸ್ ಅವರ ಬಹು ಚರ್ಚಿತ ಹಣತೆ ಹಚ್ಚುತ್ತೇನೆ ನಾನು…ಕವಿತೆಯ ನೆರಳಲ್ಲಿ ನಡೆದರೂ ಕವಿ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ತಾನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕು.
“ಮಗಳು ಮತ್ತು ಮಳೆ” ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದಿದ್ದರೂ ಆಶಯದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದು. ಮಳೆಯ ಮುದದಿಂದ ಪ್ರೇರಿತ ಕವಿ ಕವಿತೆಯ ಹುನ್ನಾರದಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗ ಕವಿಯ ಮಗಳು ಅವನ ತೊಡೆಯೇರಿ ಕೂರುತ್ತಾಳೆ.
“ಬರೆಯುವ ಹಾಳೆ ಬೋರಲಾಯಿತು
ಆದರೆ ಕವಿತೆಗೆ ಮಳೆಯಂತಹ
ಜೀವ ತಂದಳು” ಎಂದು ಮುಕ್ತಾಯವಾಗುವ ಈ ರಚನೆ ನನಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು.
ಆದರೆ ಇಂಥದೇ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲೇ “ಮಳೆಯ ಮಾರನೆ ದಿನ” ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ಪದ್ಯವನ್ನು ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಓದಿದರೆ ತಲೆ ಬರಹದಿಂದ ಆಕರ್ಷಿಸಿದರೂ ಸುಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನೇ ತುರುಕಿದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳ ಭಾರದಲ್ಲಿ ಕುಸಿದಿದೆ.
“ಕೂಡಲ ಸಂಗಮದಲ್ಲಿ
ಕೃಷ್ಣ ಮಲಪ್ರಭೆಯರು
ಹರಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ“
ಎಂದು ಆರಂಭವಾಗುವ “ಅಣ್ಣಾ” ಎನ್ನುವ ರಚನೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಆಶಯ ಮತ್ತು ಬಂಡಾಯದ ಚಿಂತನೆಯ ಹೊಳಹು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆಯಾದರೂ ಒಟ್ಟೂ ಕವಿತೆ ಇನ್ನೂ ಮಾಗಿಸಿದ್ದಿದ್ದರೆ……ಅನ್ನಿಸುವುದು ಸತ್ಯ.
ಸುಮ್ಮನೇ ಮೂಡಿಸಿದ ಆದರೆ ಬೇಕೆಂತಲೇ ತಂದು ಹೇರಿದ ಸಂಗತಿಗಳ “ರಾತ್ರಿ ಮೂರರ ಮಳೆ” ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯಿಡ್ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಕಾವ್ಯ ಎಂದು ಅವು ಬಿಂಬಿಸುವ ಲಕ್ಷಣವುಳ್ಳ ರಚನೆ.
ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ನೆಪವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ರಾಧೆಯ ಅಳಲೆಂದು ಬಿಂಬಿಸಿದ ರಚನೆಗಳ ನಡುವೆ ಈ ಕವಿಯ “ಪ್ರಿಯೇ” ಎನ್ನುವ ಕವಿತೆ ಕುತೂಹಲ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ನೀಲಾಕಾಶದ ಸಾಕ್ಷಿಯಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣನ ಮುಗಿಯದ ಪ್ರೇಮದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗೋಣ ಅನ್ನುವ ಕವಿಯ ನಿಲುವು ಒಪ್ಪಿತವೇ!
ಅಯ್ಯಪ್ಪನ ದೇಗುಲಕ್ಕೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರವೇಶ ನಿರಾಕರಣೆಯನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸುವ ಶಕ್ತಿ “ಇರುಮುಡಿಯ ಸಹಜತೆ” ಕವಿತೆಯದು. ಆದರೆ ಬರಿಯ ಘೋಷಣೆ ಕವಿತೆಯಾಗದು ಎನ್ನುವ ಲೋಕೋತ್ತರದ ವಿಮರ್ಶೆ ಕೂಡ ಈ ರಚನೆಯ ಸಮಗ್ರತೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದರೆ ಉಳಿಯುವುದು ಮತ್ತದೇ ಗಿರಿಗೆ ಕೇಳಿಸದ ನರಿಯ ಕೂಗು.
“ನೀಲಿ” ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ಪದ್ಯ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಕುರಿತ ಚಿಂತನೆಯ ಜೊತೆಜೊತೆಗೇ ಕವಿ ಸ್ವಂತದ ಬದುಕಿನ ರಿಂಗಣಗಳನ್ನು ತುಲನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಮತ್ತೊಂದು ಹೊರಳಿಗೆ ತಯಾರಾಗುವ ಪರಿ ಆಕರ್ಷಣೀಯ.
“ರಂಗ” ಎನ್ನುವ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಕವಿ ಧ್ಯಾನಿಸುವುದು ದೇವರನ್ನೋ ಅವನ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನೋ ಅಥವ ಬದುಕಿನ ರಂಗ ಸ್ಥಳದ ಪರಿಕರವಾಗಿಯೇ ಬಳಸಲಾಗುವ ದೇವರ ಅಥವಾ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಮಾಯಾ ಲೋಕವನ್ನೋ? ಅದು ಆ ಕ್ಷಣ ಓದುಗನಿಗೆ ನಿಲುಕುವ ಬೌದ್ಧಿಕತೆಯ ಮಟ್ಟದ್ದು. ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಂಥ ರಚನೆಗಳೇ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಈ ಕವಿಯ ಈ ರಚನೆ ನನಗಂತೂ ಹೆಚ್ಚು ಆಪ್ತವಾಗಿಸಿದ ಕವಿತೆಗಳಲ್ಲೊಂದು.
ಮುಂದುವರೆದ ಕವಿ “ಓಂಕಾರ” ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳ ಹೊರಟದ್ದು ಏನು ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಪದ್ಯದ ಕಡೆಯ ಸಾಲು “ಓಂಕಾರ…. ಓಂಕಾರ/ ಶ್ರೀಕಾರಕೆ ಜಯಕಾರ” ಓದಿದರೆ ಅವರ ನಿಲುವು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.
“ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸಿನ ಹುಡುಗ” ವರ್ತಮಾನದ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಕ್ರಮವನ್ನು ಲೇವಡಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬರಿಯ ಹೇಳಿಕೆಯೇ ಆಗಿ ಉಳಿಯುವುದು ವಿಷಾದಕರ.
ಈ ಸಂಕಲನದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಡಿದ್ದು ಮತ್ತು ನಿಜದ ಪದ್ಯದ ಗಂಧ ಪೂಸಿದ್ದು “ಹಕ್ಕಿ-ಹಿಕ್ಕೆ“. ಈ ಕವಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದಾರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅರಿಯೆ. ಆದರೆ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೊಂದು ವಿಚಾರದ ಮೂಲಕ ಮಹತ್ತಾದುದನ್ನು ಕಾಣಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಅಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೋ ಸಾಲನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಉದ್ಧರಿಸಿ ಭೇಷ್ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಇಡೀ ಪದ್ಯವನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಓದುವುದು ಸೂಕ್ತ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಪದ್ಯದ ನಡುವೆ ಹೇಗೋ ನುಸುಳಿರುವ “ಉಗಿ ಮುಖಕ್ಕೆ” ಅನ್ನುವ ಥರದ ಪ್ರಯೋಗಗಳು ಕಾವ್ಯ ರಚನೆಯ ಅಲಂಕೃತ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ಲಕ್ಷಣವೆನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಸಾಲು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕವಿತೆ ಬದುಕ ಭಂಗುರತೆಯ ಮುಖಕ್ಕೆ ಉಗಿಯುತ್ತದೆ!
“ನಗ್ನ” ಪದ್ಯ ಕೂಡ ಈ ಕವಿಯು ಪ್ರಾಯಶಃ ನಿತ್ಯ ಅಲೋಚನೆಯ ಆವಿರ್ಭಾವ.
“ನಿನ್ನ ಧ್ಯಾನದ ಯೋಗದಲಿ
ನನ್ನಿರವನ್ನು ನಾನೇ ಮರೆ
ತು ಹಟ ಮುನಿಯಂತೆ ಇಲ್ಲಿ
ನಗ್ನನಾಗಿದ್ದೇನೆ” ಎಂದು ಆರಂಭವಾಗುವ ಕವಿತೆ,
“ತೀಡಿದಂತೆಲ್ಲ ಘಮ
ಘಮಿಸುವ ಗಂಧದ
ಕೊರಡು ನಾನು” ಅನ್ನುವ ಸ್ವ ವಿಮರ್ಶೆಗೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ
ಕಡೆಗೆ “ಇಲ್ಲಿ ನಿನ್ನದೇ ಗಂಧ, ಅಂದ
ಆನಂದ ಪ್ರೇಮಾನಂದವು
ನಿನ್ನ ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತಿದೆ” ಎಂದು ಕೊನೆಯಾಗುವಾಗ ಈ ಕವಿ ಇಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಧ್ಯಾನಿಸಿದ್ದು ಏನು? ಯಾಕಾಗಿ ಈ ಕನಲಿಕೆ ಎನ್ನುವುದರ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ದಕ್ಕುತ್ತದೆ.
“ಪ್ರಾರ್ಥನೆ” ಹೆಸರಿನ ಈ ಕವಿಯ ಪದ್ಯಕ್ಕೂ ಅಡಿಗರ ಇದೇ ಹೆಸರಿನ ಬಹು ಖ್ಯಾತಿಯಾದ ಪದ್ಯಕ್ಕೂ ಹೆಸರಿನ ಕಾರಣದಿಂದ ಸಾಮ್ಯತೆ ಇದೆ. ಎರಡೂ ಪದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕವಿ ತನ್ನ ಮಿತಿಯನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಮಹತ್ತಾದುದನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆರ್ತತೆಯನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿವೆ ಅನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಂಶಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಈ ಕವಿ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಸೂರಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿದರೆ ಇನ್ನೂ ನಿಕಷಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಅನ್ನುವುದು ಸಹಜ ಆಶಯ.
“ರಾತ್ರಿ ತುಂಬಾ ನೆನಪುಗಳು
ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿದ ಸಿನಿಮಾ
ಕಪ್ಪು ರಾತ್ರಿ, ಕೆಂಪು ಲೈಟು” (ಬಾರೆ ಕಟ್ಟು) ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ಇವರು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ವಸ್ತು ವಿಶೇಷಗಳ, ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಂಬಂಧಗಳ ತುಲನೆ ಬಹುತೇಕ ಇವರ ಇತರ ರಚನೆಗಳಲ್ಲೂ ಹಾಸು ಹೊಕ್ಕಾಗಿ ಬರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪರಿಕರಗಳು. ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳ ಮೂಲಕವೇ ಅಸಾಮಾನ್ಯವಾದುದನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸುವ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಆಲೋಚನಾ ಕ್ರಮದ ಮುನ್ನಡೆ. ಪ್ರಾಯಶಃ ಈ ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೇ ಇಂಥ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಚಿಂತನೆಯ ಮಾರ್ಗಕ್ಕೆ ಈ ಕವಿ ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಪದ್ಯ ಕೊನೆಯಾಗುವ ರೀತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿ;
“ದನ ಕಾಯುವ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ದಿನವೂ
ಗೂಳಿ ಹತ್ತುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾನೆ ಅಲ್ಲಿ;
ಅವನಿಗೆ ಅದು ಬದುಕು: ಮಿಕ್ಕಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ತಲೆಹರಟೆ‘.
ಪ್ರಾಯಶಃ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ತಮ್ಮ ಕವಿತೆಗಳ ರೀತಿಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ ಅವುಗಳು ಹೊರಳಿ ಅರಳುವ ಕ್ರಮವನ್ನೂ ಇದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಧೇನಿಸಿದರೆ ಅವರ ಕವಿತೆಗಳ ರೀತಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವೂ ಅಳಿಸಲಾಗದೇ ಉಳಿಯುವ ಮಾರ್ಗವೂ ಆಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಈ ಕವಿಯ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ.
” ಮುಕ್ತಿ” ಹೆಸರಿನ ಕೇವಲ ಎಂಟು ಸಾಲಿನ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಕವಿ ತಾನು ಏನಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದಕ್ಕೆ ನಿದರ್ಶನವಾಗಿ ಒದಗಿದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಈ ಸ್ವಾರ್ಥದ ಹೊಂಚುಗಳಲ್ಲೇ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಆಶಯ ಇರುವ ಜನ ಇನ್ನೂ ಇದ್ದಾರಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನವೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಸಿಟೀವ್ ಸಂಗತಿ. ಬಂಡಾಯ ಅನ್ನುವ ತಲೆಬರಹದ ಕವಿತೆ ಕೂಡ ಕವಿ ಸ್ವತಃ ತನಗೆ ತಾನೇ ಹೇಳಿಕೊಂಡ ಸಾಲುಗಳಂತೆ ಕಂಡರೂ ಅವೂ ಕೂಡ ವರ್ತಮಾನದ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಭಾಷ್ಯವೇ ಆಗಿರುವುದು ಗುಟ್ಟೇನಲ್ಲ.”ದೇವರಿಗೆ” ಅನ್ನುವ ಪದ್ಯ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಮುಂದುವರಿಕೆ.
“ಬದುಕಿನ ಧ್ಯಾನ” ಪದ್ಯ ಬದುಕನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುವ ರೀತಿಯಿಂದ ಓದುಗನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಳೆ, ಮಂಜು ಮತ್ತು ಚಳಿಯ ಪ್ರತಿಮೆಗಳಿಂದ ಈ ಪದ್ಯ ಪಡೆದ ನಯ ನಾಜೂಕು ಮತ್ತು ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಹುವಾಗಿ ಕಾಡಿದವು. ಸಂಭೋಗದಲಿ ಪ್ರೇಮ ಸಾಯುವಾಗ ಥಟ್ಟನೆ ಮಳೆ ಮಂಜು ಚಳಿ ಮಾಯ ಎನ್ನುವ ಅವರ ನಿರ್ಧಾರ ಬರಿಯ ಸ್ವಂತದ ಅನುಭವದಿಂದ ಬಂದಿರುವ ಸಾಮಗ್ರಿಯಲ್ಲ, ಪರಂತು ಅದು ರಜನೀಷ್ ಮತ್ತು ಲಂಕೇಶ್ ಓದಿನ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಒಡೆದು ಮೂಡಿದ ಅನುಭಾವ. ನಿಜ.
ಮಳೆಯನ್ನು ಚಲುವ ಅನ್ನುವ ಈ ಕವಿ ಚಳಿಯನ್ನೂ ಭೂಮಿಯನ್ನೂ ಚಲುವೆ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಕೂಡ ಪ್ರಾಚೀನ ಸಂಗತಿಯೇ! ಆದರೆ ಸೂರ್ಯ ಚಂದ್ರರು ಇಲ್ಲಿ ಹಣಕಿ ಬಾನು ತುಂಬಾ ಗರ್ಭ ಧರಿಸಿ ತಾರೆಗಳಿಗೆ ಜನ್ಮವಿಟ್ಟರೋ ( ಯೌವ್ವನದ ಚಳಿ) ಅನ್ನುವಾಗ ಭೇಷ್ ಅನ್ನಲೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ!
“ಗಾಳಿ ಗೋಪುರ” ಲಿಂಗ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆದೂ ಲೌಕಿಕದ ಆಸೆ ಆಮಿಷಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ ಸಾಮಾನ್ಯರ ಚಿತ್ರಣ. ಆದರೂ ಇದರಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಕೊಡು ಅನ್ನುವುದು ನಿಜದ ಆಶಯ. “ನಿಶೆ” (ಈ ಪದ್ಯದ ತಲೆ ಬರಹ ನಶೆ ಅಂತ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು) ಗಾಳಿಗೋಪುರದ ಮುಂದುವರೆದ ರೋದನೆ. ಬರಿಯ ರಗಳೆಗಳೇ ಬದುಕ ತುಂಬಾ ಇರುವಾಗ ಅವನ್ನು ಮೀರುವ ಅಥವ ಅವುಗಳೊಂದಿಗೇ ರಾಜಿಯಾಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯದ ಉಪಾಯ. ಆದರೆ ಪದೇ ಪದೇ ಅಲವತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕೂತರೆ ಸಾಗುವ ಮಾರ್ಗವಾದರೂ ಯಾವುದು? ಆದರೂ ಈ ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಮೆಗಳಾಗಿ ಪೇರಿಸಿರುವ ಮಹಾ ಮಹಿಮರು ಇನ್ನಾದರೂ ಈ ಕವಿಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸಲಿ ಅನ್ನುವುದು ಆಶಯ.
“ಮಗಳಿರುವ ಅಪ್ಪನೊಬ್ಬನ ಕವನ” ಈ ಸಂಕಲನದ ಪ್ರೇರಿತ ಆಶಯಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾದ ಆದರೆ ನಿಜ ಬದುಕಿನ ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯಗಳಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ನಿಜದ ಪದ್ಯ. “ಕಾಡುವಳು, ಓಡುವಳು/ ಎದ್ದು ಬಿದ್ದು ನಗಿಸುವಳು/ಯಶೋದೆಯೂ ಮೂಕಳು/ ನನ್ನ ಮಗಳ ಆಟಕೆ” ಅನ್ನುವಾಗ ಕವಿ ತಂದೆಯಾಗಿ ತನ್ನ ಮಗಳ ಆಟದಿಂದ ಸ್ವರ್ಗ ಸುಖ ಪಡೆದ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಾಯಶಃ ಎಲ್ಲ ಕವಿಗಳೂ ತಮ್ಮದೇ ಕವಿತೆಗಳನ್ನೂ ಮಗಳ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟು ತೂಕ ಮಾಡಿದರೆ ಅವರಿಗೇ ತಮ್ಮ ಕವಿತೆಗಳ ಸೋಲು ಗೆಲುವು ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ.
ಕೊಟ್ರೇಶರ ಈ ಸಂಕಲನದ ಎಲ್ಲ ಪದ್ಯಗಳನ್ನೂ ನನ್ನ ಈ ಟಿಪ್ಪಣಿಯಲ್ಲಿ ಬೇಕೆಂತಲೇ ಸೇರಿಸಿಲ್ಲ. ಹಲವು ರಚನೆಗಳು ಒಂದರ ಪಡಿ ನೆರಳಿನಂತೆ ಇರುವುದೂ ಅಥವ ಈಗಾಗಲೇ ಅದನ್ನು ಬೇರೆಯದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿರುವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಕೆಲವು ಉತ್ತಮ ರಚನೆಗಳ ಸಾಲುಗಳನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ಉದ್ಧರಿಸಿಲ್ಲ. ಅಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅವು ಕವಿತೆಗಳೇ ಅಲ್ಲ ಅಂದೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ತೀರ ಬಾಲಿಶ ಅನ್ನುವ ರಚನೆಗಳನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಕವಿಯ ಮೊದಲ ಸಂಕಲನದ ಕವಿತೆಗಳ ಒಟ್ಟಂದವೇ ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಇಡಿಕರಿಸಬೇಕು, ಅವನ್ನು ಜೋಡಿಸುವ ಕ್ರಮ ಹೇಗಿರಬೇಕು, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳ ಮೂಲಕವೂ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರತಿಮೆ ರೂಪಕಗಳನ್ನೂ ಹಿಡಿಯಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಗೊಂದಲ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ರೇಶ್ ಈ ಸವಾಲುಗಳಿಂದ ಪಾರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಯಾರು ಏನೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಇದು ಮತ್ತು ಇದೇ ನನ್ನ ದಾರಿ ಎಂದು ಅವರು ಈ ಕವಿತೆಗಳ ಮೂಲಕ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಮತ್ತು ಉತ್ತಮವಾದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಸಂಶೋಧಿಸಿ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪಯಣ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಶುಭವಾಗಲಿ. ನೀವು ಹಿಡಿದ ದಾರಿ ಈಗಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ಶರಣರು ಅನುಭಾವಿಗಳು ಮತ್ತು ದಾಸ ಪರಂಪರೆ ಅನುಸರಿಸಿದ ಲೌಕಿಕದ ಸಂಗತಿಗಳಾಚೆಗಿನ ಆದರೆ ಬದುಕಿನ ಎಲ್ಲ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಮೀಯುತ್ತಲೇ ಮತ್ತೆಲ್ಲೋ ಹೊರಳುವ ನಿಜದ ಮಾರ್ಗ.
ನನ್ನ ಈ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಇಲ್ಲದೆಯೂ ಕೊಟ್ರೇಶರ ಪದ್ಯಗಳು ಸರಾಗ ಓದಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುಣ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆಕಾಶ ನೋಡಲು ನೂಕು ನುಗ್ಗಲೇ? ಅವರ ಈ ಮೊದಲ ಸಂಕಲನದ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಓದುವಾಗ ನಾನು ಕೂಡ ಅವರಂಥದೇ ವಿಚಿತ್ರ ತಳಮಳಗಳನ್ನೂ, ಲೌಕಿಕವು ಒಡ್ಡುವ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳ ಹಿಂದಣ ವಿಕರ್ಷಣೆಗಳ ಮುಖವನ್ನೂ ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಕೊಟ್ರೇಶರನ್ನು ಅಭಿನಂದಿಸಿ ನನ್ನೀ ಟಿಪ್ಪಣಿಯನ್ನು ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
ನಮಸ್ಕಾರ.
ಹೆಚ್ಚಿನ ಬರಹಗಳಿಗಾಗಿ
ಹಾಲಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ಓತಿ
ದೂರ ಸಮೀಪಗಳ ನಡುವೆ…
ಬದುಕಿನ ನೆಲೆ ಶೋಧಿಸುವ ʼಕಡಿದ ದಾರಿʼ